Фаластин дар шеъри шоирони тоҷик

Беш аз 70 сол аз асорати қиблаи нахустини мусулмонон ва Фаластин ба дасти ишғолгарони ҷинояткори саҳюнистӣ мегузарад. Дуруд бар миллати муқовиму пойдору сабур ва мазлуми Фаластин бод, ки бо санги номус бар зидди ҷаллодону мустакбирон истоданд ва имрӯз бо мушакҳои муқовимат ҳайбати дурӯғини саҳюнистҳоро фуру пошида ба нобудии ишғолгарон ва пирӯзиии фаластиниёну мазлумон наздик шудаанд.

Ҷумъаи охири моҳи мубораки Рамазонро имом Хумайнӣ рӯзи ҷаҳонии «Қудс» эълон кард. Дар ин рӯзи саъид мусулмонони ҷаҳон баъд аз намози Ҷумъа роҳпаймоии густарда дар ҳимоят аз Фаластину мазлумон ва изҳори безорӣ аз ишғолгарон ва мустакбирону ҷинояткорон мекунанд.

Умедворем Худованд ҳар чӣ зудтар ба баракати муқовимати исломӣ Фаластин, қиблаи нахустин ва миллати мазлумони он ва ҳамаи мазлумони ҷаҳонро аз дасти золимону ишғолгарон ва мустакбирон раҳоӣ бахшад. Ба умеди он рӯз, ки наздик аст.

Шеър дар рӯҳияи инсонҳо таъсири зиёд мегузорад ва мардуми Тоҷикистон низ ба шеър ва шоирӣ алоқаи бисёре доранд. Шоирони мусулмони тоҷик ҳамчун арсаҳои дигар дар ҳимоят аз мардуми ситамдидаи Фаластин ва қиблаи нахустин низ шеърҳое суруда ва бо фаластиниён изҳори ҳамдардӣ ва ҳамбастагӣ кардаанд. Инак шеъри чанд тан аз шоирони тоҷикро дар мавзӯи сарзамини Фаластин ва мардуми мазлуми он тақдими шумо менамоем.

Қиблаи нахустин

Рустами Ваҳҳоб

Мекашад зи банди дил қиблаи нахустинам,

Каъба дар миёни ҷон, рӯй бар Фаластинам.

Ку ҳаловати имон? То зи Қудс маҳрумам,

Аз маломати виҷдон дард мекунад динам.

Сангҳои хунолуд, сангҳои хунолуд,,.

Ҳар шаб аз канорони дил ситора мечинам.

Бӯса мезанам аз дур, кӯдаки фаластинӣ,

Лолаҳои захми ту – муҳри Оли Ёсинам.

Новгони Озодӣ то ба гил фуру биншаст,

Ошно нахоҳам буд, беш аз ин чу биншинам.

Эй башар, тафовутро бас азим меёбам

З-он ки ту ҳамегӯӣ то ман он ки мебинам.

Пойгоҳи меъроҷ, эй хоки поки Озодӣ,

Обрӯ зи ту дорад осмони рангинам.

Дидаам ба руъёе аз миёни хоку хун

Даст мебарад Ҳуре сӯи қалби сангинам.

 

Номаи манзум ба рафиқи фаластинӣ

Сиёвуш

Ин ҳама, охир дурӯғ аст

Шарқи ман ҳоло намурдаст!

То лабе хунбор, фарёди азоне мезанад,

То дарахте тирхӯрда, дар намоз истодааст,

Ин ватан ҳоло намурдаст!

Эй Фаластин,

Эй садои хастаи виҷдони дунё,

Эй азони субҳдам дар гӯши карҳо,

Он қадар бар хоби сере рафта мағриб,

Ки ба ҷуз овозҳои ишками худ

Кай садои дигаре хоҳад шунидан?

 

Садои сангҳо

Муҳаммадалии Аҷамӣ

Чаро имшаб ғазал дар қолаби мазмун намегунҷад?

Ба соҳилҳои худ, ҳис мекунам, Ҷайҳун намегунҷад?

Зи худ берун шудам, дар он тараф дидам Фаластинро

Фаластини шаҳодат, дар ҳисори хун намегунҷад

Сукути сангҳо пур мешавад аз хандаи шайтон

Қиёми сарвҳо дар қомати мавзун намегунҷад

Ба изни ҳар шаҳид, ойина меборад ба шайдоӣ

Дигар дар ҳаҷми ҳайрат, ҳайрати маҷнун намегунҷад

Тамоми ишқро дидам, ба даври ишқ мечархид

Аҷаб чархест чархи ишқ, дари гардун намегунҷад

Ва дидам чашмҳои ту, ба дарё мехурад пайванд

Чаро имшаб ғазал дар қолаби мазмун намегунҷад?

 

Нома ба шоири Фаластинӣ

Гулназар Келдӣ

“Хонаву гаҳвораи ман

Пора шуд аз кини душман

Чун дили садпораи ман”

(Муини Басису)

Хирмани деҳқони ту барбод шуд

Аз дами бадхоҳи обу донаат

Лек дар шеъри ту хирман мекунад

Хашми худро мардуми мардонаат

Гарчӣ аз гармои саҳрои кабир

Решаи бегонаи бадкин насӯхт

З-оташи шеъри ту, аммо ҳар куҷо

Қалби нопоки адӯ дар сина сӯхт

Ҳамчун сарбози Фаластин ҳарфи ту

Дар масофи зиндагӣ бечора нест

Дар миёни пораҳои шеъри ту

Хоки аҷдодони ту садпора нест

Аз соқа то садр, саҳ. 537-538

Ситезаҳоят арғувонист

Ғунчаҳоят лолазор аст

Ту чӣ саҳрое, ки ҳар як зарра ту

Сели дарё нолабор аст

Эй Фаластини даруни синаи ман?!

Эй дили оинаи ман

Эй Фаластини даруни синаи ман?!

Қитъа-қитъа гиря дорӣ аз ғами хеш

Баръис донистаӣ нӯши замонро

Марҳами ҷони ками хеш

Эй дили оинаи ман

Эй Фаластини даруни синаи ман?!

Бонги майдон мерасад бар гӯши эҳсосат

Боди зиндон мефитад дар боли парвозат

Меҳри ту дар ҳалқаи дор баланд аст

Шавқи ту саркӯби ин чархи нажанд аст

Эй дили оинаи ман

Эй Фаластини даруни синаи ман?!

Аз кадомин сарви олам ту асо ҷӯӣ?

Аз кадомин метаҷоне* муттако ҷӯӣ?

Лаззати ҳалвои ту аз мавҷи ҳаво ҷӯӣ?

Аз куҷо ҷамъ оварам кишти парешонатро?

Хирмани пурбори тӯфонатро?

Аз куҷо ҷамъ оварам ман пораҳоятро

Бечораҳоятро?

Овораҳоятро?

Аз аламҳои чунин рӯзе бимирам

Чун муин рӯзе бимирам

Эй дили оинаи ман

Эй Фаластини даруни синаи ман?!

(*метаҷон- беҷон ва берӯҳ)

 

«Фаластин»

Низом Қосим

 

Ашки талх бар мижаи яхбастаи таърих

Нафаси гармони дили сарди замон

Ҳар лаҳза

Обат мекунанд аз нав

Ва хунолуда ҷорӣ мешавӣ

Бар гунаҳои хастаи таърих.

Чу пеши модари дилхун

Ба пешат

Зиндагӣ ҳам

Мекунад гум сабру тамкинро,

Ки байни лола хун ёбӣ

Ҳамеша наслҳоят – тифлакони шӯхи гулчинро…

Худо дорӣ фақат,

Эй рӯи роҳи додгар бинишастаи таърих.

 

Фаластин,

Хонаи бебому дар,

Эй хони бенони замон,

Эй давлати бемарзи ҷовидон,

Нигоҳи хаставу умедворат бар самост,

Эй мурғи парбишикастаи таърих.

Ҷудо аз ҳақ наӣ,

Эй бо ҳақиқат то абад пайвастаи таърих,

Биларзонанд ҳар гоҳе буну бехат,

Вале барҷост таърихат.

Харобободи ҷовидон,

Ту бо ободии ҷону дилат якумр ободӣ,

Ту дар дунёи озодипарастонат сар озодӣ,

Аё, эй бандии ворастаи таърих.

Аё эй хок,

Эй дили чок,

Эй бебок,

Сано бар ҷони беҷисмат,

Сано бар ҷисми беҷонат,

Ки ҳастӣ кӯндаи қатли ҳавасҳои фаровонат

Ва то ҳастӣ,

Дарахти ноҳақиро то бибуррӣ аз бех,

Ту бо исёни беанҷому оғозат

Ва бо фарёди беовову овозат

Табар хоҳӣ шудан бар дастаи таърих.

 

Ӯ намемирад

Неъмат Оташ

 

Дар Фаластин дар дили вайронаҳо

Кӯдаке нолону саргардон бувад

Меҳаросад аз садои тупҳо

Аз ғамони ғуссаҳо гирён бувад

Дар канораш модараш ҷон медиҳад

Ин замон афтода андар хоку хун

Пеши чашми кӯдаки ҳайрону зор

Мешавад як хона ҳар дам сарнагун

Имшабу ҳар шаб насими меҳанаш

Алла мегӯяд ба ҷои модараш

Мешавад болини тифли бепаноҳ

Санги дашту кӯҳсори кишвараш

Ӯ намемирад намирад ҳеҷ гоҳ

Ӯ намемирад ба рағми душманаш

Меситонад кини модар аз адӯ

Меситонад кини халқи меҳанаш

Аз соқа то садр, саҳ. 633

 

Умеди озодӣ

Абдусалом

 

Чӣ кард бо дили сарсабзатон хазони яҳуд

Чӣ рафт бар саратон, эй арозии мавъуд

Чӣ духт пираҳан аз тору пуди бахт ин шаб

Кӣ кард субҳи шуморо ба зулматаш нобуд

Чунон палиду ба хун ғарқ гаштаанд бингар

Ки рӯи зулму ситамро сияҳ намуду кабуд

Шумо ба башарафӣ шуҳраи ҷаҳон гаштед

Аҷаб зи муддаиёни ситораи Довуд

Хурӯш бар сари золим дифоъ аз мазлум

Туро вазифаи имонӣ аст, Худо фармуд

Барои нусрати дини Худо ба по хезед

Ба сабру санг кунӣ хонаи ситам нобуд

Умед, ки қиблаи аввал Худо кунад озод

Зи дасти Оли яҳуди палиду хунолуд